Voor een groot deel van mijn leven dacht ik dat ik volledig alleen stond in mijn ervaring.
Iedereen om me heen leek het allemaal op een rijtje te hebben, terwijl ik zo vastzat en gedereguleerd was dat ik er zeker van was dat er iets mis was met mij.
Ik had geen idee hoe ik überhaupt met mensen kon praten over wat ik voelde, omdat het leek alsof niemand het kon begrijpen.
Ik deel dit met jou omdat jij misschien ook zoiets hebt gevoeld, maar ik wil dat je weet dat er absoluut NIETS kapot of verkeerd is aan jou.
Het ding over emotioneel lijden, deregulatie en trauma is dat het er vaak van buitenaf onzichtbaar uitziet. We kunnen het niet zien aan een ander.
We leven in een samenleving waarin mensen heel goed zijn geworden in maskeren, wat betekent dat ze zich anders voordoen dan hoe ze zich van binnen voelen. Dit is een overlevingsstrategie die velen van ons al op jonge leeftijd hebben geleerd om veiligheid in ons leven te behouden (ikzelf inclusief).
Dit kan er zo uitzien:
- Iemand die glimlacht, ook al voelen ze zich eigenlijk verdrietig of angstig.
- Iemand die zegt: “Het gaat goed!” terwijl ze zich eigenlijk hopeloos of depressief voelen.
- Iemand die praat over carrière successen, ook al zijn ze eigenlijk overwerkt, gestresst of chronisch gedereguleerd.
- Iemand die een “gelukkige” foto van zichzelf met hun partner plaatst, ook al hebben ze misschien problemen in hun relatie.
- Maskeren is een briljante zelfbeschermende reactie, maar omdat het zo gangbaar is in onze samenleving, kan het ons ook erg alleen doen voelen.
Soms vind ik het fijn om me voor te stellen hoe de wereld eruit zou zien als iedereen die emotioneel lijdt een vlag zou zwaaien.
Dat elke keer als we ons huis verlaten, we zoveel mensen met vlaggen in de lucht zien en weten dat er velen zijn, net als wij, die vergelijkbare ervaringen doormaken. Het is niet mogelijk om een leven te leiden dat volledig verankerd is in regulatie. We willen dat ons zenuwstelsel ons te hulp schiet wanneer we niet veilig zijn.
Heling gaat niet over je de hele tijd goed voelen, het gaat om onze capaciteit opbouwen om aanwezig te zijn bij wat er voor ons opkomt, of dat nu vreugde en liefde is of pijn en verdriet.
Ik heb in het afgelopen jaar diep in mijn eigen rouw gezeten en daarbij een groot deel van mijn misbruikverleden geheeld. Ik heb dit veel gedeeld op social media en in mijn nieuwsbrief. Een grote reden waarom ik dit zo openlijk deel is zodat jij je minder alleen kunt voelen in jouw helingsproces.
Omdat we nooit alleen zijn en er zoveel kracht schuilt in het besef dat we niet de enige zijn.
Maar ons leven kan ook makkelijker zijn met de juiste soort gereedschappen en ondersteuning.
Ik ga nu door pijnlijke ervaringen heen op een compleet andere manier dan aan het begin van mijn reis. En ik wil dat je weet dat dit ook mogelijk is voor jou, lief mens.
Maar de eerste stap is het leren identificeren van welk masker jij nu op draagt. Wat voor strategie gebruik jij om je emoties te onderdrukken?
Ik daag je uit om bij iemand waarbij je je veilig voelt, een klein stukje van dit masker af te doen. Of misschien in eerste instantie eens bij jezelf, hoe kun jij bij jezelf dat masker afdoen en erkennen wat je voelt?
Een aantal vragen waar je over kunt schrijven of welke je jezelf kunt stellen:
- Wat heb ik de afgelopen tijd gevoeld?
- Wat heb ik de afgelopen tijd gedaan om dit uit de weg te gaan?
- Wat zou mijn lichaam mij willen vertellen als het een stem had?
- Hoe kan ik mezelf geven waar ik behoefte aan heb?
- Wie of wat voelt voor mij veilig om mijn emoties te uiten?
- Wat betekent veiligheid voor mij om emoties er te laten zijn?
- Wat vind ik spannend/eng aan emoties verwerken?
Dat is de eerste stap. Erkennen wat jij voelt en ervaart en jezelf ontmoeten waar je nu staat.
Ik geloof in je, en ik zie je in de emoties die je met je meedraagt. Je bent niet alleen.
